Marks

Κομμάτια ορίζοντα φωτισμένα

Ουρλιαχτά απ΄ τα βάθη της θάλασσας

Η σκέψη απλώθηκε, ξέφυγε.

Σε κλουβί συρματόπλεχτο,

Δεν κατάφερα να τη σπρώξω.

Στο χρόνο να βρω ορισμό και διάρκεια.

Στο κενό η Αλήθεια:

Ανύπαρκτη Άφθαρτη Απροσδιόριστη.

Στα κύματα προσεύχομαι

Θεέ, εμφανίσου.

Εδώ, σε χρειάζομαι

Ουσία λεπτής Διανοίας

Περιφερόμενα υγιή κύτταρα

προετοιμασμένα να νοσήσουν τη Μέγα Νόσο

της Παραμυθίας, του άφρονου ύπνου που διέγραψε την πορεία μας.

Τα ηνία δε σφίξαμε αρκετά

να ματώσουν τα δάχτυλα.

Η τριβή που μας νίκησε:

ζωή με δυο άκρα

μα μπερδέψαμε το τέλος, την αρχή, τον ορίζοντα.

Αν δίπλα μου θελήσεις να σταθείς,

εικόνα ακίνητη, σε φτιάχνουν άγαλμα,

Την ψυχή να γιατρεύεις.

Υπάρχουν σημάδια στον ώμο μου, εκεί που ξαπόστασες…

Pieces of illuminated horizon

Howls from the depths of the sea

The thought spread, escaped.

In a wire mesh cage,

I couldn`t push it.

In time to find definition and duration.

In the void, the Truth:

Non-existent, Immortal, Indefinite.

In the waves, I pray

God, reveal yourself.

Here, I need you

Essence of delicate Mind

Wandering healthy cells

prepared to suffer the Great Disease

of Consolation, the foolish sleep that erased our path.

We didn`t tighten the reins enough

to make the fingers bleed.

The friction that defeated us:

life with two extremes

but we confused the end, the beginning, the horizon.

If you want to stand next to me,

an immobile image, they make you a statue,

to heal the soul.

There are marks on my shoulder, where you rested...

You