(3) 12 love poems

You left. Again.

I believed you. Again.

Just like back then.

I still make wishes on the stars.

And the moon is ours. Only for us.

It’s been years since I wrote to you.

Why?

You touched me.

Now you know. The skin is rotten. And your hand sank deep.

And squeezed my heart.

And it bleeds.

Continuously. Ready to break.

You shattered it. Pressed it so much that it poured out its entire life.

And now it’s empty. Overflowing.

You will leave. You’re leaving. You regret.

The letters blur. I can never forgive you.

I kept feelings and words and caresses. All for you.

What does it matter? What’s the point?

The pretext of logic. I juxtapose love to you.

The moment I disappear, you’ll cry.

RELIEF!

I become tough. But I see the truth.

At least it will be over.

The dilemma is gone. The guilt has passed.

You’ll wander, slightly unhappy...

And everyone will witness your drama...

He was unfortunate, they will say.

And you will silently lower your head.

Are you unfortunate?

No. Just typical, good, a victim of society.

And slightly emotional.

I always waited for you.

I will always wait for you.

But I’ll be somewhere else.

Έφυγες. Πάλι.

Σε πίστεψα. Ξανά.

Όπως τότε.

Στ άστρα ακόμα κάνω ευχές.

Κι είναι το φεγγάρι δικό μας. Μόνο για μας.

Χρόνια έχω να σου γράψω.

Γιατί?

Μ άγγιξες.

Τώρα ξέρεις. Το δέρμα σάπιο. Και το χέρι σου βούλιαξε βαθιά

Κι έσφιξε την καρδιά μου.

Κι εκείνη ματώνει.

Συνέχεια. Έτοιμη να σπάσει.

Την τσάκισες. Την πίεσες τόσο, που πια έχυσε όλη τη ζωή της.

 κι έμεινε άδεια. Ξεχειλωμένη.

Θα φύγεις. Φεύγεις. Μετάνιωσες.

Τα γράμματα θολώνουν. Ποτέ δε θα μπορέσω να σε συγχωρήσω.

Φυλάκιζα αισθήματα και λέξεις και χάδια. Όλα για σένα.

Τι σημασία έχει. Ποιο το νόημα.

Η πρόφαση της λογικής. Σου αντιπαραθέτω την αγάπη.

Τη στιγμή που θα χαθώ, θα κλάψεις.

ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ!

Γίνομαι σκληρή. Μα βλέπω την αλήθεια.

Τουλάχιστον θα έχει τελειώσει.

Το δίλλημα πάει. Οι ενοχές περάσαν.

Θα κυκλοφορεί , ελαφρώς δυστυχής…

Κι όλοι θα παραστέκουν στο δράμα σου…

Ήταν ατυχής, θα λένε.

Κι εσύ θα γέρνεις σιωπηλά το κεφάλι.

Είσαι ατυχής;

Όχι. Aπλά τυπικός, καλός, θύμα της κοινωνίας.

Και ελαφρώς συναισθηματικός χαρακτήρ!

Σε περίμενα πάντα.

Θα σε περιμένω πάντα.

 Αλλά θα βρίσκομαι αλλού.